In sprookjes geloven wij doorgaans niet meer. Maar toch trappen we er iedere keer weer in wanneer de liefde onverwachts om de hoek staat (waarom altijd net wanneer we vuil, dik en ongeschoren zijn?).
We gingen naar de Roma en onverwachts gebeurde het weer. We hadden nog niks in de gaten, want we kwamen binnen via de achterdeur. Frank, vrijwilliger van het eerste uur en grootste DMMA-fan, opende de deuren van de grote zaal. Als twee contactgestoorde kinderen in een speelgoedwinkel, gaapten we de zaal aan en hoorden niks meer van wat nonkel Frank ons te vertellen had. We waren verliefd.
‘Kom dan gaan we naar boven,’ zei hij. Zoet als we waren, gingen we onze nieuwe suikeroom achterna. We mochten zelfs stiekem achter het gordijn kijken. We knikten braaf met enige schaamte, omdat dit terrein volkomen nieuw voor ons was.
Op een roze wolk liepen we trapje op, trapje af. We genoten van de pintjes alsof we van de grootste lolly’s likten. We verzonken in de muziek van Yuko en Oscar & the wolf en droomden dat we zelf op dat podium stonden. Om de droom compleet te maken: je kan hier trouwen! Helmut Lotti ging je al voor. Helaas hebben we nog geen 2000 vrienden (digitale vriendjes zijn niet e-hecht) en hangt er aan de Roma een prijskaartje van 5500 euro per dag. Dus we dromen nog even verder.
Frank vroeg ons snel terug te komen voor een uitgebreidere rondleiding, we knikten ja, zeiden amen en maakten een diepe buiging voor alle (meer dan 300) vrijwilligers die de Roma hebben opgeknapt en er dit schone theater van hebben gemaakt. Wij zijn fan: we hebben zelfs al een programmaposter op ons raam geplakt. En een dikke proficiat met de aflossing van de historische schuld. Het kan dus toch: zo’n happy end.
Tip: de films, de optredens, de pintjes, de sfeer