Adres: Brederodestraat 18
2018 Antwerpen
't Zuid
maandag gesloten Toon op kaart

Turkse Megam Supermarkt

Als de sleur in je boodschapritueel komt, ga dan eens vreemd met de lekkere exotische Turkse supermarkt. We moeten je wel waarschuwen dat het niet bij die éne keer zal blijven. De Turkse supermarkt – met de nadruk op ‘super’ – heeft je namelijk veel te bieden wat je vaste, saaie grootwarenhuis je niet kan geven: lekkere olijven en feta, halloumi, turks brood, goed geschapen pepers,…mm hier kom je pas écht aan je trekken!

Daarbij komt nog dat het echt geen dure minnaar is. Lamsvlees, verse kruiden, fruit, noten en gedroogde vruchten koop je er allemaal voor een spotprijs! Bovendien hangt er een gewillig sfeertje: er is een beenhouwerij waarbij je met hijgende stem mag zeggen hoe groot je je vlees wil. En als je weinig tijd hebt, is de Turkse supermarkt ideaal voor een vluggertje: je hoeft nooit lang aan te schuiven aan de kassa, dus je bent binnen en buiten in een wip!

De conclusie voor de polygamen onder ons (de vrouw op de foto ziet er nogal verdacht uit…): sluip snel naar de beste Turkse supermarkt van Antwerpen: Megam Supermarkt. Als je echt verkocht bent, heb dan wel het respect om het te laten weten aan je grootwarenhuis door symbolisch je klantenkaart in twee gebroken terug te geven en te zeggen “dacht je nu echt dat dit voor altijd was?”.

(Als je iets zoekt dat meer in je buurt is, is de Driekoningenstraat the next best thing, tja, je mag ook niet té kieskeurig zijn voor overspel!)

Laat een bericht achter
Adres: Lange Beeldekensstraat 9
2060 Antwerpen
Noord
open: ma-za 10-19u Toon op kaart

Surinaamse winkel ‘Rohan’s enterprises’

Halfbloedje, mulatje, halfzwartje… Hoe denigrerend de mens ‘blessed with two cultures’ ook wordt genoemd, wij weten dat dit puur uit jaloezie is. Halfbloedjes zijn ten eerste retegeil (dit heb ik niet zelf verzonnen, maar dit bleek uit een test van een gerenommeerd mannenblad), over het algemeen zeer intelligent (hoop ik toch) en ze hebben een grote kans op succes (ik ben gek op positieve discriminatie). Niet onlogisch, want halfbloedjes zijn de mensen die overal en nergens bij horen en dus op een creatieve manier hun eigen pad uitstippelen (criminaliteit komt veel voor bij ons in de familie).

Helaas heeft het ook zijn nadelen. Vroeger mocht ik nooit Emma van de Spice Girls zijn, maar moest telkens weer de tijgerlegging van Mel B aan. Een antwoord heb ik nog steeds niet op de vraag: ‘word je liever neger, zwarte, kleurling of donker persoon genoemd?’. Ik eet liever geen roti (sorry oma). Mijn blanke wereldvriendin vindt het ‘belachelijk’ dat ik nog nooit in Suriname ben geweest en rond Sinterklaastijd moet ik altijd een mening hebben omtrent ‘zwarte pieten’.

Pff. Oké. Nouja. Af en toe komt er een vlaag van ‘ik schijn half-Surinaams te zijn, laat ik er maar wat mee gaan doen’ voorbij. En wat een geluk, er is één Surinaamse winkel in Antwerpen waar ik mijn donkere kant naar boven kan laten komen: Rohan’s Enterprises! De winkel is gekleurd met exotische producten en mannen met blingbling in de mond en om de nek die ab-so-luut niet op de foto willen. In de hoek wordt er een bakje bloedworst naar binnen gewerkt en in de koeling staat het Parbobier koud.

Het is een gaan en komen van jewelste, want bij Rohan is het altijd gezellig. ‘In Suriname is een winkel een ontmoetingsplek.’ De zoveelste ploft neer in een plastieken stoel. ‘Maar ik zie ze liever gaan dan komen,’ grapt hij. Aan de muur hangt een briefje met ‘verse kwak te koop’ (whatever that may be) en een briefje waarop staat dat je bij Rohan pakketjes naar Suriname kan opsturen. De vraag wat er zoal in de pakketjes zit, wordt keurig vermeden en de zakelijke ‘ik ben één van de goedkoopste’ Rohan laat meteen de prijzen zien.

De vorige keer dat we hier kwamen vroegen we om een broodje, maar de kok was er niet. Waar hij was, wist Rohan (die zelf elke dag uit Nederland moet komen) niet. Wanneer hij terug zou zijn, kon hij ook niet weten. ‘“Manana manana” is bij ons “tamara”,’ legt hij uit. Gelukkig is dit keer de kok aanwezig (of nuja aanwezig is een groot woord), maar zijn er geen broodjes! We voelen aan dat we er niet verder op door moeten gaan.

We gaan nog wel even de diepte in door te vragen over president Bouterse, maar ik ben blijkbaar ‘veel te Hollands ingelicht’ en als advies krijgen we mee dat we het verleden moeten laten rusten. Omdat ik er toch ook bij wil horen, zeg ik snel dat ik half-Surinaams ben. Met zijn hand op zijn hart zegt Rohan dat ik dan een halve zuster van iedereen in de winkel ben, maar helaas blijft mijn witte vriend naast me een bakra. We kijken hem aan terwijl hij van de zoete Fernandesdrank sipt, ik zie aan zijn gezicht dat hij het vies vindt. Tsja, je kan niet alles hebben, ik heb er in ieder geval vijftien nieuwe vrienden bij. Rohan, mo syi!

Laat een bericht achter
Adres: Cadixstraat 55
2000 Antwerpen
't Eilandje
ma-vr 8-20u za 9-20u zo 10-20u Toon op kaart

Biologisch-dynamische bakkerij La Campine

Het Eilandje: of je komt er nooit, of je komt er niet meer vanaf. Wij zijn het type: ‘we komen niet zo snel, maar als we komen, komen we uitgebreid’. We hadden gehoord dat er een bakkerij was geopend in the middle of braakliggend nowhere, dus gingen we op stap. Vanaf het centrum namen we de marginale route door de hoerenbuurt, langs donkerekamer Oink Oink om bij het kapitaalkrachtige Eiland uit te komen.

We bleven stil staan op het ‘Dead Skull’ kunstwerk van Luc Tuymans op het plein voor het MAS en keken naar boven. Het grote gebouw wekte nostalgie bij ons op. ‘Arme Patje, heeft hij ons zo’n schoon museum cadeau gedaan en het Eilandje zo geüpgraded…’ Eventjes herdachten we de ex-burgemeester, maar niet lang, want we zagen donkere wolken boven Antwerpen drijven. We liepen langs café Storm de brug over, de gesloten reiswinkel en de verlaten badboot voorbij. De eerste druppels maakten ons ervan bewust dat de zonnige dagen nu echt voorbij waren.

We schuilden aan het eind van de Cadixstraat bij de biologisch-dynamische bakkerij La Campine. Toen we de deur openden, wilden we bijna onze schoenen uitdoen en ‘ik ben thuis’ naar moeders roepen. Zo welkom voelden we ons. Een Portugese madam maakte een guacamolebroodje en zette thee voor ons. We zeiden ‘obrigado’, warmden op en lazen de Knack Weekend. Buiten in Antwerpen stormde het inmiddels. Maar het deerde niet, want wij waren binnen op vakantie. ‘Wat een luxe,’ zeiden we tegen elkaar toen we een hap van het speltbrood met avocado namen. En dat voor op een doodgewone doordeweekse dag.

Tip: Elke woensdag zijn er boven de bakkerij yogalessen. Om helemaal tot jezelf te komen. 10 x = €80,-

Laat een bericht achter
Adres: Koning Astridplein 27
2018 Antwerpen
Stationsbuurt
géén nachttreinen, helaas... Toon op kaart

Centraal Station

Het Centraal Station is prachtig gerenoveerd en geeft het gevoel van thuiskomen. Vroeger stond er op de plek van het nieuwe gedeelte een grote koekjesfabriek, vandaar de naam ‘Antwerpen koekenstad’, nu wordt er daar heel af en toe een feest gegeven (aanrader). In het Centraal Station vind je verder veel goud, een man die elke week capoeirales geeft, gratis Wifi en natuurlijk ook: treinen.

Zo’n drie keer per maand, stap ik in de beruchte internationale trein naar Amsterdam. Ik weet niet hoe vaak mijn trein de afgelopen drie jaar ‘is afgeschaft’, ‘vertraging heeft tot nader te bepalen’ of dat er werd omgeroepen dat er, om één of andere duistere reden, ‘geen machinist aanwezig is’. Ik weet niet hoe vaak ik heb moeten staan in de trein tot aan Rotterdam (dat is een uur verderop) of hoe vaak ik in de trein ruzies heb meegemaakt tussen verhitte reizigers en conducteurs (‘Maar als het vol is, dan mogen we toch eerste klas?’ ‘Nee, meneer, sorry, de mensen hebben daarvoor betaald en u niet.’).

Ik wil niet weten hoeveel geld ik in totaal al kwijt ben aan de belachelijk dure treinkaartjes of aan het onnodig kopen van eten als ik wéér moest wachten. Ik weet niet hoeveel stress de trein mij heeft bezorgd door maar eens in het uur te vertrekken… Ik weet niet hoeveel energie ik heb verspild door te schelden op één of andere God als de trein wegreed zonder mij (ze zouden een cursus mindfulness moeten aanbieden op het Centraal Station). Noch weet ik niet hoe vaak ik op het punt stond een treinterrorist te worden omdat ik, dankzij het spoor, de zoveelste afspraak op vrijdagavond had gemist of omdat ik helemaal niet meer op mijn bestemming kon komen.

Hoeveel ik ook klaag over de verbinding Amsterdam-Antwerpen en terug, raakte ik toch lichtelijk in paniek toen ik hoorde dat de internationale trein zou worden afgeschaft. Want helaas zou ik ook niet weten wat ik zonder de communicatiegestoorde NMBS en NS zou moeten. Ik heb mijn rijbewijs gehaald, ik heb de Eurolines bus geprobeerd, ben uit wanhoop in de Thalys gesprongen, ik heb gecarpoold, maar zwak als ik ben, ging ik steeds weer met hangende pootjes terug naar mijn oude vertrouwde vertraagde intercity trein.

Maar ach, zodra ik uitstap in het Centraal Station van Antwerpen, op de roltrappen mijn tassen laat rusten en de grote gerenoveerde hal langzaam dichterbij zie komen, verdwijnen al mijn frustraties en ben ik opgelucht en blij tegelijkertijd, omdat ik in ieder geval wél weet dat de trein me heeft gebracht naar de plek waar ik me thuis voel.

Tip: Koop geen retourtje in België, een treinkaartje is goedkoper in Nederland én één maand geldig (mits ze niet wordt afgestempeld). Als je reist op vrijdagmiddag om 17uur vanuit Antwerpen, weet je zeker dat de conducteur er niet langs kan door de drukte…

Teken de petitie: BEHOUD DE BENELUXTREIN!!

Door: Emma Lesuis

Laat een bericht achter
Adres: Marnixplaats 10
2000 Antwerpen
't Zuid
Wifi! Toon op kaart

Vitrin

Zien en gezien worden. Zo werkt het bij Vitrin. We geven toe: het is niet zo erg als bij Soho aan de overkant (van wie is trouwens dat bangelijk dakappartement daarboven?), maar je gaat niet in een vitrine zitten met je buitendedeur-liefje. Want dan weet heel het Zuid het en als heel het Zuid het weet, dan is heel Antwerpen op de hoogte.

Vitrin is de ideale plek om naartoe te gaan als je een burgerlijk stelletje bent dat ‘echt niet burgerlijk is, kijk maar, want we zitten bij Vitrin’, maar het is hier vooral vermakelijk voor singles die ‘iets creatiefs’ doen. Houd je van groot, hard, glimmend en snel? Dan zit je hier verdomde goed, want de Marnixplaats is de hotspot van het Zuid waar je nogal wat belangrijks voorbij ziet crossen. Eens komt het moment dat er een BMW uit de bocht vliegt, zo het terras van Vitrin op (bij deze ben je gewaarschuwd).

Niet alleen zogenaamd belangrijke mensen met hun belangrijke auto’s rijden graag rondjes rondom het standbeeld, ook mensen op de fiets, fietsen net wat trager als ze langs de Vitrin komen. Je ziet ze kijken en je hoort ze denken ‘wie zit er bij Vitrin vandaag’. Ze hopen stiekem iemand tegen te komen, zodat de burgerlijkheid thuis op het Zuid nog even kan worden uitgesteld. Maar pas op als je stopt om met een vage bekende een drankje te doen, want bij Vitrin drink je er altijd meer dan één en voor je het weet ben je gossipvoer voor de mensen van het Zuid.

(één minpuntje: ze sluiten doordeweeks om 24u, veel te vroeg om je belachelijk te maken…)

Laat een bericht achter

M’as-tu vu

Hier schrijft een achtentwintigjarige urban chick. Die recht voor de raap is, single en zin heeft in een flirt! Een brave flirt want de bronstige tijger in me ligt te pitten. Nog even de spiegel erop naslaan, checken of ik een beetje van ‘best te pruimen ben’ en dan ben ik klaar voor de hotspot: het Zuid.

Mijn stalen ros kreunt onder de koers naar de Leopold de Waelplaats. De wind zucht en ik hijg. Dat belooft. Aangekomen aan het soho van de upper west side parkeer ik mijn fiets en sluit hem alsof het de chocoladebruine Bentley is die daar met open dak staat te pronken en me welhaast het ‘weer een auto minder’-plakplaatje van mijn fiets doet rukken.

Op de hoogste trap van het Museum van Schone Kunsten neem ik als een staande jachthond het panorama in me op. In voetbaltenue fietst acteur Matthias Schoenaerts voorbij, maar ik ben hier niet om BV’s te spotten maar lekker wildbraad… zoals bijvoorbeeld de goedgeschapen wasbeer, de rosse stekelstaart, de woelrat. Dus op naar de supermarkt waar met zekerheid lekker vlees voor het rapen is. Loslopend, goed verpakt of beide…

Ik kom aan bij de ‘je van het’ jetset Delhaize, ‘de Hippodroom’ geheten. Bij de ingang kan je er al voor een centje op een paardje wippen! Volgens een urban legend, door Studio Brussel de wereld ingestuurd, kunnen singles hier op vrijdagavond de ware van ‘ze leefden nog lang en gelukkig’ of de ware one night stand vinden.

Je geeft je verlangens te kennen door stokbrood en wijn op een, voor mij ongekende, manier in je kar te rangschikken. Gezien ze mij aan de infobalie weigeren de precieze codetaal prijs te geven ga ik voor een mandje. Dit daar onvoorzien gesandwicht worden omdat, ik zeg maar, mijn stokbrood is gekraakt, not my cup of tea is. Een mandje dan maar, handig voor de vlotte mobiliteit en ik hoef geen briefjes in muntstukken te wisselen of zit er een knappe man aan de kassa? Geen man aan de kassa maar daarentegen wel snoeperij aan de selderbak. In zijn kar zie ik een pak luiers, ongelukjes kunnen gebeuren maar ik voel me niet klaar voor iemand met incontinentie. POKERFACE, niet met mond open staren, niet door je mandje vallen.

Aan de drank-rayon een kudde mannen. Het type waarmee je een leuke avond op café kunt beleven of in een marginaal gevecht terecht kan komen. Wat anders belooft een donkere zonnebril binnen in een supermarkt? En is het omdat het bijna sluitingstijd is, en van je nu of nooit, dat ik steeds meer blikken zie lonken? Een jonge vrouw en man nummers zie uitwisselen? Een bejaard koppeltje al een kwartier boven de paté zie hangen? Jawel het is vrijdagavond en je wil wat!

Richting uitgang is daar die ene waar ik zo een stokbrood voor kraken zou! Hij bestudeert de chips en ik hem, naast het gezelschap van een onschuldig boodschappenmandje is hij: alleen! Tijd dus om als een spion dichterbij te sluipen en zijn koopwaar te inspecteren: een voorverpakte éénmansmaaltijd en pintjes. Zie je wel dat James Bond kijken nuttig is! Ik moet cool en casual doen maar niet onopgemerkt blijven. Maar meneer staat zo aandachtig de ingrediëntenlijst van een zak chips te bestuderen dat mijn bestaan aan hem voorbijgaat.

In een wanhoopspoging doe ik alsof ik struikel over zijn mandje en gooi me op de grond. Mond op mond beademing krijg ik niet maar wel een betoverende blik. Samen rapen we de gesneuvelde boodschappen op. En ja hoor hij is vrouw-lief-vrij en eet niet slechts chips, hij heeft thuis verse soep staan. Soep die ik graag met hem nuttigen zou. Maar dan al ons eerste meningsverschil. Nee mooiste liefde, de bacon-tucs zijn echt niet lekkerder dan de zout-tucs…

Door: Daphné Verhelst

Laat een bericht achter