Als de babysit onverhoeds te kampen heeft met acute braakpartijen belooft dat maar één ding: het gespuis met snottebel aan de neus moet mee naar waar je ook zijn moet. In mijn geval een ‘zakenlunch’. Een woord dat binnen de artistieke goegemeente vermeden wordt, maar ik noem de dingen graag zoals ze zijn. Kunst gaat om passie maar ik eet niet graag droog brood.
Moest ik een familiale verzekering hebben en moest mijn brandverzekering betaald zijn geweest, dan kon ik hen thuis achterlaten, maar op de koop toe is één van die twee koters niet van mij en ik heb er het raden naar hoeveel het me zou kosten om de ouders een nieuwe te kopen. Gelukkig is de afspraak in restaurant SensUnik dat een huiselijke bistrot blijkt te zijn. In de weekdagen doet ze vooral dienst als een zakenrestaurant en in het weekend is ze geliefd bij families.
Na een hartverwarmend welkom vraagt de ober of de kinderen bij mij aan tafel willen eten of op zolder? En grap of geen grap, kinderen nemen alles letterlijk en zo gaat het tweetal in overleg. Zolder of hier, iene miene mutte tien pond kaas en weg zijn ze. ‘Halt!’ roep ik nog als een fuhrer maar dan zonder snor. ‘Het kindermeisje wacht hen op,’ zegt de ober en wijst me geruststellend twee televisies aan waarop een kinderspeel-walhalla te zien is en het ondertussen aangekomen tweekoppige monster dat een buitensporig infantiele vreugdedans doet.
Ik neem plaats aan één van de gezellige houten tafels waar ik de subtiel aanwezige TV-schermen binnen het vizier heb. De leren zetelbank is totally made for my ass! Had ik een grotere handtas mee, dan moffelde ik hem straks mee. Mijn date laat op zich wachten en rondkijken is mijn geliefde tijdverdrijf! Diegene die het behang koos…is vermoedelijk ontslagen en nog een groter mysterie; why, hell o hell, hangt iemand portretten van het koningspaar in zijn restaurant? Op de blik van Fabiola en Boudewijn valt dezelfde vraag te lezen. Smakelijk is het niet, maar ach, smaken verschillen en ten slotte moet ik hen niet opeten.
Al even de menu-kaart doornemen… Dagmenu €15,- en voor 10 euro eten de Early Birds tussen 17u en 18u hetzelfde! Voor de kleintjes is er een kidsmenu van €9,50 inclusief animatie. ‘Wij hebben honger! Wij hebben honger!’ hoor ik. Bestellen is de enige mogelijkheid hun er het zwijgen toe te doen. Appelmoes met friet en kip is hun voor de hand liggende keuze. En ik ga voor de kort gegrilde tonijnburger op een warme Ciabatta met wasabimayonaise, gember en verse frietjes aan €16,-, omdat mama geen kindermondje meer heeft.
De kinderen likken hun bord uit en geven het gerecht honderdenelf sterren (let wel, zij kunnen nog niet bijster goed tellen) en verdwijnen naar boven waar ze hun dessert zullen nuttigen. Het heerschap die de keuze heeft tussen water-ijs, plop-ijs, vanille-ijs of pannenkoek,… kiest voor een suikerspin?! Deze mogen ze mee helpen maken, en na één hap en de conclusie dat het op een afstofborstel lijkt, wisselen ze deze in voor een ijsje die niet extra wordt aangerekend. En al ben ik nog zo op suiker belust, een chocolade-moeleaux van tien euro is me echt wel te duur.
Uiteindelijk krijg ik een sms van mijn collega:GRRR KINDEREN! IK WAS VERGETEN DAT MIJN DOCHTER GEEN SCHOOL HEEFT IK BEN DUS SPIJTIGGENOEG AAN HUIS GEBONDEN, SORRY ;(
Mijn collega is nog een groentje! De kinderen willen voor altijd op mijn werk blijven. Gelukkig hebben ze hier kranten in huis.