Ooh la la moge het alle dagen Valentijn zijn. Of tenminste een aantal keer per maand. En moge we dan doen alsof de liefde het geld overstijgt en bij Fr. Mistral langsgaan (vernoemd naar Frédéric Mistral, wie kent hem niet). Eet desnoods de rest van de maand noedelsoep, want het is het waard om af en toe naar dit Franse restaurant te gaan, dat zich in één van de schattigste –en dus ook meest toeristische- straatjes van Antwerpen bevindt: de Pelgrimstraat. Chef Marie heeft, heel slim, leuke lampjes en mooi verlichte planten voor het restaurant gezet, zodat je niet stante pede voorbij dit kleine restaurant kan lopen. Je moet er wel een blik op werpen en de kans is groot dat je dan al verkocht bent…
Eén ding is zeker: het riekt altijd goed in de Pelgrimstraat. Er bevinden zich zoveel restaurants op 50 meter, dat je nooit precies weet waar de geur vandaan komt. We gokten op de meest sfeervolle, met z’n vieren gingen we naar binnen. ‘Gereserveerd?’ Ach wat dom van ons. En het was nog wel, helemaal vergeten, zaterdagavond. ‘Kom over een half uurke terug.’ En jawel, een half uur later konden we er terecht, Cupido had op ons geschoten.
Boven is er plek voor max 20 personen. Het was er zo sfeervol dat we onze mede-restaurantgenoten gedag zeiden. De jonge ober paste in het plaatje, alles wat hij op autistische wijze opsomde was ‘schattig he’. We gingen voor het vleesmenu van de dag en een kaasfondue voor twee. Van te voren moesten we beslist de ansjovis proberen, want volgens de jongen stonden ze bekend om hun zoute visjes. Awel, doet er ook maar een lekker wijntje bij dan. Nu we er toch zijn.
We babbelden er op los, we dronken er nog eentje (‘Allez, nog ene dan!’), we hadden het zo gezellig dat er zelfs over partnerruil werd gesproken. We kregen het er warm van, het werd zelfs benauwd (boven zitten is geen aanrader voor astma- of claustrofobiepatiënten). Het eten was goed (mocht ietsjes meer zijn), de wijn was héérlijk, de rekening was ça va, de trappen waren steil (op en neer naar het toilet en je hebt je workout gehad: drie trappen!) en de sfeer was zeker zes sterren waard. Beneden maakten we nog een babbeltje met Marie en met een warme gloed liepen we de Pelgrimstraat uit, dronken de nacht in. Ze moest nog maar net beginnen…
Tip: in de zomer kan je op het miniterras eten (als je dat leuk vindt).