Je hebt van die hele vieze nonkels. Zo één die op de jaarlijkse familiebijeenkomst altijd vraagt of je op zijn schoot komt zitten. Ook al ben je inmiddels 25. Hij heeft vettige haren en de huidschilfers schitteren op zijn tweedehandsjasje. Als hij lacht komt de geur van alcohol, te veel vlees en look naar boven en wanneer je langs de buurt met rode raampjes fietst, denk je gek genoeg meteen aan hem.
Maar gelukkig zijn er ook nog andere nonkels, nonkels zoals Nonkel Wannes. Dit zou zo’n oom kunnen zijn die het jongste broertje is van je moeder (nakomertje) en waarmee je maar zes jaar scheelt. Zo’n nonkel die veel te tof is om jouw nonkel te zijn en waarmee je vroeger liever andere spelletjes wilde spelen. Zo één.
Wannes heeft op een van de beste zonhoekjes van ’t Stad zijn café geopend. We waren benieuwd, dus we namen plaats op het terras met de zon op ons bakkes. Heerlijk. Grote glazen héle lekkere rode wijn maakten Nonkel Wannes nog aantrekkelijker. We vroegen aan de nonkel, die niet de echte nonkel Wannes bleek te zijn maar wat maakte ons het uit, of hij onze magen kon vullen.
‘Ik heb een iel lekkere spaghetti voor jullie, het recept komt van mijn moeder,’ zei hij trots. Ach, dachten wij, zo schattig. We bestelden gelijk nog een rode wijn. Terwijl goede muziek uit de boxen over het terras schalde, likten wij onze bordjes leeg en dronken we en dronken. We wilden meer! En we kregen meer: een huisgemaakte tiramisu met een aardbeienlikeurtje. Nonkel Wannes definitely knows how to satisfy his little nieces.
’s Avonds kan je bij Nonkel Wannes verder drinken en de volgende dag kan je er rond lunchtijd weer terecht voor een uitgebreide croque-monsieur. Wij hebben sowieso onze nieuwe favoriete nonkel gevonden. Tot snel.
(foto van Nonkel Wannes)