Het is heel simpel. Alle artikelen die op deze website staan, verdienen 5 sterren. Wij laten jou kennismaken met de lekkerste, verrassendste, rauwste en eigenzinnigste plekjes in…
Wasbar
Mijn dure designerkleren zomaar onbewaakt achterlaten in de wasserij? Geen sprake van! Daar een uur gaan zitten met mijn vingers draaien naast de wasmachine? Ik heb wel wat beters te doen! (NOT) Ondertussen rustig een boek lezen? Eum…boek…b…oe…k…het laatste boek dat ik in mijn handen had heb ik gebruikt om mijn private parts af te vegen door de afwezigheid van WC-papier. Nee, niet waar, de allerlaatste pagina’s heb ik letterlijk verslonden en gebruikt om mijn design meubels mee te beschermen tijdens een verhuis.
Was er maar een manier om naar de wasserette te gaan zonder tijd te verspillen of je dood te vervelen. Wel, die is er nu! De veelgeprezen Wasbar, die al een succes was in Gent en waarvan de bedenkers de prijs voor topstarter van het jaar hebben gewonnen, is eindelijk ook naar Antwerpen gekomen.
Zo’n verwennerij kan natuurlijk alleen maar op ‘t zuid plaatsvinden. Je kan er, terwijl je geliefde kleren een sopje krijgen, een nieuwe snit nemen of een pintje of slaatje verorberen in het stijlvolle interieur. Op die manier wordt de was doen een bijzaak, en zo hoort het! Alle wasmachines hebben trouwens een mannennaam, dus dit is je enige kans om eens te zeggen dat een man je kleren aan het wassen is. De droogkasten hebben dan weer een vrouwennaam, maar we begrijpen niet wat de link is van ‘vrouwen’ met ‘droog’…
Café Stanny
Dit is zo’n nonchalant buurtcafé dat eigenlijk te hip is voor een nonchalant buurtcafé, maar ondertussen wel een nonchalant buurtcafé moet blijven. Dus ladies: laat je hoge hakken thuis, doe je kleedje met je gympies aan en je nonchalante lippenstift op. Want de bebaarde buurmannen met bril zijn dol op nonchalance.
In de Stanny wordt heel wat genetwerkt tussen neus en lippen door. ‘Open,’ zo zou je Stanny’s gasten kunnen typeren. Hier worden nogal wat gedachten, fantasieën en ideeën uitgewisseld die er toch nooit van gaan komen. Vergroot je creatieve kennissenkring en schuif aan bij architecten, kunstenaars of zij die artistiek zouden willen zijn.
En mocht je trek krijgen van al dat gebrainstorm, neem dan een lekkere daghap van een euro of 10. Spaghetti bolognese, vegetarische rijstschotel of gehaktbrood, hier eet je beslist je bordje leeg. Met een dikke vette pluim voor de Stanny’s achter de bar en in de keuken (voor wie het interesseert: Stanny is Emma’s persoonlijke favoriet).
Tip: Je kan stappen vanaf Berchem station of een stadsfiets pakken die er tegenover staat.
Wattman
Wij hebben heel wat redenen om eetcafé Wattman te bashen. Ten eerste kan je er niet met een gewone bankkaart betalen, enkel met visa of mastercard (lieve Antwerpse ondernemers, we willen niet opdringerig overkomen, maar SCHAF ZO’N APPARAATJE AAN waarbij dat wel kan. En het liefst nog voordat met contant geld betalen retro wordt…). Ten tweede is er geen WIFI, where the hell are we when we’re not online? Ten derde hangen er camera’s, die niet gericht zijn op de kassa, maar op de tafels (wat moet dat spannend zijn om terug te kijken: ‘she killed her food!’ ‘oh my god, she did!’).
Maar. Die vrolijke kleurtjes daar in die Wattman, dat doet iets met ons. Het personeel heeft ook best vaak een glimlach op het gezicht en we worden, zonder overdrijven, zielsgelukkig als we een CHOCOTOF op het theeschoteltje zien liggen (diegene die dit verslavende snoepje heeft uitgevonden is een held). Gelukkig worden we ook zeker van de klassieke Wattburger met bacon, koolsla, kaas, een slaatje en frietjes voor een klein prijsje.
We komen hier niet voor de (dure) lunchbroodjes, maar wel weer voor een koffietje tussendoor of voor de rijkelijke salades die je in de zomer buiten op het terras kan nuttigen, op de olijk gekleurde stoeltjes natuurlijk. In de winter zit je heel knus binnen, beneden, met je -hopelijk- gelukkige relatie of boven met een groep -hopelijk- gezellige vrienden. Goh, wat worden we eigenlijk blij van de Wattman als we er zo aan denken…
Tip: in het weekend wordt de 2e etage omgetoverd tot speelkamer voor de leuke kinderen die je liever boven leuk wilt laten doen, zodat je beneden er geen ‘last’ van hebt.
Dansing Chocola
Wij janken, janken toen we hoorden dat de ‘Dansing Chocola’ haar deuren had gesloten. Hoe konden ze ons dit aan doen? Ons favoriete eetcafé! Waar in hemelsnaam moest de gewone mens nu naartoe op het Zuid als hij/zij én goed wilde drinken én goed wilde eten? Gelukkig heropenden de oorspronkelijke eigenaars het populaire eetcafé. What had changed?
Wij ploften neer op het terras op een vrijdagavond. Omdat het zonnetje haar werk had gedaan die dag, zat het overvol. We bestelden een fles rosé en kraantjeswater. We lieten een klein traantje omdat de calamaresringen van de kaart waren verdwenen en omdat de menukaart zelf een lelijke gouden glanskleur had gekregen, maar daar bleef het bij. We bestelden een spaghetti met gamba’s in basilicum-tomatensaus en stoofvlees met frietjes. Uiteraard waren we zeer kritisch want hier hadden we al duuzend keer gegeten, we waren benieuwd of de nieuwe Dansing Chocola de oude zou overtreffen.
Het eten was heel goed en niet alleen omdat we megatrek hadden, het was simpel en lekker. Zoals we waren gewend. Het is dat het onbeleefd schijnt te zijn om de borden af te likken, anders hadden we het gedaan. (Om toch eventjes te zeiken: het kleine vierhoekige spaghettibord was door de grote hoeveelheid zeer onhandig en we kregen geen bakje om de resten van de gamba’s in te doen noch om onze handen te wassen. Dra-ma.) Na het diner kregen we ‘wat’ vers fruit met slagroom. ‘Wat’ was een grote bak met banaan, appel, druif, aardbei en meloen. Za-lig.
De rosé was te snel op, het oude vertrouwde bier werd op tafel gezet. We hadden gepland om de avond te beginnen bij de Dansing Chocola en de nacht in te gaan bij een of ander feestje. Maar we konden niet meer, we waren voldaan. We rolden naar huis. Bedje in, oogjes dicht. De volgende dag werden we wakker met de gambasmaak in de mond en we keken elkaar aan zonder iets te zeggen. We dachten allebei hetzelfde, wat was het een ouderwets heerlijk avondje en hoewel we iets minder stoofvlees kregen dan voorheen, had de nieuwe Dansing Chocola misschien toch de oude overtroffen. Wie had dat gedacht?
ZEPPELIN
Wat is er mis met ‘Noord’? vragen we ons zo nu en dan af. In de meeste (grote of kleine) steden wordt ‘Noord’ geassocieerd met marginalen, criminelen en mensen die zich niet wassen. Zo heb je Brussel Noord, Amsterdam Noord en Antwerpen Noord ‘waar je liever niet zou willen wonen’. Maar die tijd van de Noordse marginalisering lijkt ten einde te komen. Enthousiaste buurtbewoners en fanatieke kunstzinnigen nemen het ‘Noord’ over met een beetje hulp van de (gemeentelijke) overheid.
Antwerpen Noord is hip nowadays. Het is retecool als jij in Noord een appartement hebt en wacht maar ‘over een aantal jaar wil iedereen hier wonen’ zeg jij heel tof op café. Het duurde bij ons even, maar wij zijn ook om. In Noord gebeurt het. Een rommelmarkt onder een brug. Een corona drinken bij de Portugees op de hoek. Lekker zonnebaden in het park of cocktails drinken op het Damplein.
Dat laatste mag wat meer in the picture, want daar wordt te weinig over gerept. Omdat Antwerpen Noord toch altijd iets verder fietsen is? Geloof ons, je bent er in een poep en een scheet. En als je er bent, wil je waarschijnlijk als niet-Noordse op een ligstoel bij de Cargo Zomerbar in Park Spoor Noord neerploffen, maar blijf daar niet te lang, want ietsepietsie verderop ligt het Damplein met haar gezelligheid.
En daar zit een héél leuk cafeetje dat, onze excuses, nog altijd niet op onze website vermeld stond. ‘ZEPPELIN’. Het zusje van eetcafé Caravan aan de overkant. Het excuus ‘het is zo ver’ mogen we echt niet meer gebruiken, want op het Damplein kan je héél goed chillen en Seefbiertjes drinken. Of een soepje verorberen. Een spaghetti desnoods. Je kan lekker in het zonnetje op het terras een caffenation koffie drinken of een homemade limonade bestellen. Wil je het cheap-cheap? Neem je eigen bammetjes mee!
Kortom: de tijd van Noord gestoord is voorbij, de tijd van Noord zegge het voort is gekomen.
Nonkel Wannes
Je hebt van die hele vieze nonkels. Zo één die op de jaarlijkse familiebijeenkomst altijd vraagt of je op zijn schoot komt zitten. Ook al ben je inmiddels 25. Hij heeft vettige haren en de huidschilfers schitteren op zijn tweedehandsjasje. Als hij lacht komt de geur van alcohol, te veel vlees en look naar boven en wanneer je langs de buurt met rode raampjes fietst, denk je gek genoeg meteen aan hem.
Maar gelukkig zijn er ook nog andere nonkels, nonkels zoals Nonkel Wannes. Dit zou zo’n oom kunnen zijn die het jongste broertje is van je moeder (nakomertje) en waarmee je maar zes jaar scheelt. Zo’n nonkel die veel te tof is om jouw nonkel te zijn en waarmee je vroeger liever andere spelletjes wilde spelen. Zo één.
Wannes heeft op een van de beste zonhoekjes van ’t Stad zijn café geopend. We waren benieuwd, dus we namen plaats op het terras met de zon op ons bakkes. Heerlijk. Grote glazen héle lekkere rode wijn maakten Nonkel Wannes nog aantrekkelijker. We vroegen aan de nonkel, die niet de echte nonkel Wannes bleek te zijn maar wat maakte ons het uit, of hij onze magen kon vullen.
‘Ik heb een iel lekkere spaghetti voor jullie, het recept komt van mijn moeder,’ zei hij trots. Ach, dachten wij, zo schattig. We bestelden gelijk nog een rode wijn. Terwijl goede muziek uit de boxen over het terras schalde, likten wij onze bordjes leeg en dronken we en dronken. We wilden meer! En we kregen meer: een huisgemaakte tiramisu met een aardbeienlikeurtje. Nonkel Wannes definitely knows how to satisfy his little nieces.
’s Avonds kan je bij Nonkel Wannes verder drinken en de volgende dag kan je er rond lunchtijd weer terecht voor een uitgebreide croque-monsieur. Wij hebben sowieso onze nieuwe favoriete nonkel gevonden. Tot snel.
(foto van Nonkel Wannes)
Plaza Real
Dit café zit vol met Borgers uit deep down wood. Mannen met baarden. Vrouwen met snorren. En hier en daar een lekker ding. Het café staat op internet omschreven als ‘alternatief’ maar daarmee was voor ons de kous nog niet af.
Dus daalden we af naar de huiskamer van Klaas Janzoons (dEUS) en dronken we er eentje. We voelden ons wat ongemakkelijk, want alle mensen in het café leken ingeburgerde Borgers die duidelijk kind aan Klaas’ huis zijn. Al snel werd er opgemerkt dat we van ‘buiten’ waren en dus een makkelijke prooi. Een energieke man beet zich in ons vast en stelde ons gerust: hij was hier ook al jaren niet geweest door een gevangenisbezoekje.
Aan de toog viel er nog een flink bebaarde man letterlijk op Emma en leegde een clown uit Cuba zijn bierglas over Annelies. Onze vriend Tom Barman was niet in da house, dus waren we genoodzaakt ons te richten tot zijn naamgenoot. Ietwat teleurgesteld verlieten we het café met tien foto’s van de barman.
Tijdens het eten van een Borgers broodje kebab, kwam onze positiviteit terug en besloten we nog een keer terug te gaan. En dat deden we. En nog een keer. En nog een keer. Met jaloezie naar de andere Borgers toe, moeten we constateren dat Plaza Real de plaza to be is. Stiekem hopen we ooit een echte Borger te worden.
Tip: ga voor een eerste keer met een local en na de tweede keer ben je addicted. Net als de andere Borgers in de alternatieve dEUS huiskamer.
Cargo Zomerbar in Park Spoor Noord
Echt alles in en rond de loods in park spoor noord straalt zomer uit: de drankjes (cocktails, desperados, cava rosé,…), het eten (tapas en zuiderse gerechten) en de omgeving (ligstoelen, park, fonteinen). De Cargo Zomerbar is hot!
Blijf wel een beetje weg van die fonteinen of ga enkel tijdens de schooluren (en geef de oprichter van de school een standbeeld). Anders dringt de scherpe geur (urine) en het scherpe geluid (gekrijs) van een subtropisch zwembad zich te hard op. Met kinderen is het immers net zoals met alles dat veel geld kost: ze zijn verdraagbaar als jij ze bezit, maar voor anderen zijn ze even ergerlijk als een lawaaierige Ferrari.
Met uitzondering van de kinderen, wordt de eerste zomerbar van ‘t jaar gekarakteriseerd door het ‘less is more’ principe. Het eten moet je zelf gaan afhalen en het is wel oké, maar vooral heel goedkoop. Het personeel is op sommige tijdstippen nergens te vinden, omdat het shotjes aan het doen is. Het park zelf is niet supermooi, maar je ziet toch alles wazig na die zeven caipirinhas in de vlakke zon. Vreemd genoeg is het gras hier ondanks alles echt het groenst.
Ook ‘s avonds wordt het er erg gezellig gemaakt met kaarsen en vuurtonnen.
Witzli Poetzli
Op onze queeste naar gezellige plekken betrapten we onszelf erop dat we altijd het centrum meden. De oorzaak van dit laffe gedrag was angst voor dronken Britse toeristen die ons zouden meesleuren in een karaokebar en ons zouden dwingen te dure drankjes te binge drinken. Maar we wisten dat we deze angst moesten overwinnen. Daarom gingen we de uitdaging aan om de naald in de toeristische hooiberg te zoeken en die hebben we gevonden: café Witzli Poetzli. Hoewel dit café pal achter de kathedraal ligt, is het toch gespaard gebleven van de marginale saus waarmee de rest van deze buurt overgoten is.
Volgens ons is dit het ideale café voor een eerste date: rustig genoeg om te praten – profiteer ervan nu je nog iets hébt om over te praten – en niet te donker zodat je geen kat in een zak koopt. Bovendien zorgen de alternatieve stamgasten van de modeacademie voor gezellige decoratie met hun glittertruien.
Voor wie nog wat hulp nodig heeft, enkele verleidingstips. Als je niet veel tijd hebt, kan je liegen dat witzli poetlzi ‘hanky panky’ betekent in het Pools terwijl je je haar over je schouder zwiert en lichtjes loenst. LICHTJES zeiden we. Voor op de iets saaiere date kan je indruk maken met de historische uitleg dat Witzli Poetzli de oorlogsgod van de Azteken is, aan wie mensenoffers werden gebracht. Om vervolgens de daad bij het woord te voegen en jezelf op de schoot van je date te werpen als een gewillig offerdier.
Voor wie geen date vastkrijgt maar toch dringend behoefte heeft aan fysiek contact: kom naar één van de optredens waarbij je heel dicht tegen elkaar plakt en niemand opkijkt van een verkeerd geplaatste hand hier en daar. Aanrader.
Tip: boven is een rookruimte waar je overdag nog wel eens een verloren schrijver kunt spotten die daar zijn inspiratie vindt.