Revista is dé trekpleister op het Zuid voor tijdschriftliefhebbers of mensen die indruk willen maken op tijdschriftliefhebbers of mensen die wel van gezelschap houden, maar niet van praten. Voor pakweg iedereen dus.
Tijd voor een anekdote: ik nam mijn ex-vriend mee naar de Revista, om nog eens vertekende herinneringen op te rakelen over gebeurtenissen die nu veel mooier lijken dan ze eigenlijk geweest zijn. Vanaf dat we binnenkwamen kon hij niet alleen zijn ogen niet van de serveerster afhouden, maar begon hij ook nog eens meteen te geilen op één van de vele tijdschriften die in de Revista geëtaleerd staan. “Oh my gosh, ze hebben hier Q-magazine, I love it! Ik heb gisteren de hele dag zitten huilen, omdat het uitverkocht was!” kirde hij met z’n gayish accent, waar ik vroeger minder moeite mee had. Liefde maakt doof. “En er staat een exclusief interview met Tom Barman in dat ik moét lezen!”, voegde hij nog toe. Ik dacht bij mezelf ‘nu is meneer plots wel fan van exclusiviteit’.
Gelukkig had ik hem toch iets aangeleerd tijdens de vier jaar durende opvoeding die onze relatie geweest was en had hij tenminste de beleefdheid om eventjes geveinsde interesse te tonen in mijn leven. Na één drankje waren we weer uitgepraat en kwamen de aloude ergernissen aan de oppervlakte: “overdag bier drinken, dat is zooo fout”, kon hij niet laten te zeggen. Ik ontsnapte naar de W.C. en op de terugweg nam ik het Q-magazine en stopte het in mijn tas. Waarom deed ik dit? Wilde ik toch nog indruk maken op mijn ex? Was ik nog steeds een slaaf van zijn verlangens? Of was ik gewoon een doorsnee kleptomaan? Ik had meer vrouwenbladen moeten lezen in de Revista, besefte ik nu. Dáár liggen de antwoorden.
We namen afstandelijk afscheid met vaste vormen als ‘tot in den draai’ en net voordat hij wegging gaf ik hem het Q-magazine. Toen hij het zag, draaide hij afkeurend zijn hoofd weg en zei: “Tss, dat doe je toch niet?”. Maar al snel kwam zijn schele linkeroog van achter zijn schouder tevoorschijn piepen en begon hij weer te kwijlen op het magazine. Als een hond die moet blijven zitten terwijl je een blik eten openmaakt en die wacht tot hij kan toeslaan. Hij nam het magazine uit mijn handen, stopte het in zijn glimmende manbag en wandelde gehaast weg. In zijn hoofd hadden de irritaties aan mij alweer plaatsgemaakt voor fantasieën over quotes van Tom “my herooo” Barman.
Dankzij de Revista was het weer helemaal duidelijk waarom we niet bij elkaar pasten: hij wilde niet samen zijn met het type dat tijdschriften steelt en ik wilde niet samen zijn met het type dat stelen afkeurt maar wel het gestolen waar aanneemt. Dat was de kern van het probleem.