Het Eilandje: of je komt er nooit, of je komt er niet meer vanaf. Wij zijn het type: ‘we komen niet zo snel, maar als we komen, komen we uitgebreid’. We hadden gehoord dat er een bakkerij was geopend in the middle of braakliggend nowhere, dus gingen we op stap. Vanaf het centrum namen we de marginale route door de hoerenbuurt, langs donkerekamer Oink Oink om bij het kapitaalkrachtige Eiland uit te komen.
We bleven stil staan op het ‘Dead Skull’ kunstwerk van Luc Tuymans op het plein voor het MAS en keken naar boven. Het grote gebouw wekte nostalgie bij ons op. ‘Arme Patje, heeft hij ons zo’n schoon museum cadeau gedaan en het Eilandje zo geüpgraded…’ Eventjes herdachten we de ex-burgemeester, maar niet lang, want we zagen donkere wolken boven Antwerpen drijven. We liepen langs café Storm de brug over, de gesloten reiswinkel en de verlaten badboot voorbij. De eerste druppels maakten ons ervan bewust dat de zonnige dagen nu echt voorbij waren.
We schuilden aan het eind van de Cadixstraat bij de biologisch-dynamische bakkerij La
Campine. Toen we de deur openden, wilden we bijna onze schoenen uitdoen en ‘ik ben thuis’ naar moeders roepen. Zo welkom voelden we ons. Een Portugese madam maakte een guacamolebroodje en zette thee voor ons. We zeiden ‘obrigado’, warmden op en lazen de Knack Weekend. Buiten in Antwerpen stormde het inmiddels. Maar het deerde niet, want wij waren binnen op vakantie. ‘Wat een luxe,’ zeiden we tegen elkaar toen we een hap van het speltbrood met avocado namen. En dat voor op een doodgewone doordeweekse dag.
Tip: Elke woensdag zijn er boven de bakkerij yogalessen. Om helemaal tot jezelf te komen. 10 x = €80,-