Het is heel simpel. Alle artikelen die op deze website staan, verdienen 5 sterren. Wij laten jou kennismaken met de lekkerste, verrassendste, rauwste en eigenzinnigste plekjes in…
Coffeelabs THE NEXT LEVEL
De Coffeelabs heeft mij de afgelopen winter doorgeloodst. Dag na dag leegde ik mijn (door mijn ouders gesponserde) bankrekening in hun kassa. Voor je oordeelt – het was daar warmer dan in mijn kot, ze hebben fatsoenlijke chai masala`s met sojamelk en elke dag andere taart. Maar toen op een lenteochtend één van de medewerkers, die ik natuurlijk allemaal bij voornaam ken, mij begroette met de term `meubilair`, ben ik toch maar eens begonnen mijn zonden te overdenken.
Aangezien ik op dit moment vanuit een hangmat in Peru deze bekentenis opschrijf, ben ik nog niet volledig afgekickt. En de reden is deze: Coffeelabs THE NEXT LEVEL.
Bij gebrek aan aan een tuintje of terras dacht ik in de zomer op een natuurlijke en pijnloze manier van mijn verslaving af te raken. Maar toen opende mijn favoriete koffietentje het grootste dakterras ooit. Inclusief grasmat, strandstoelen, ijskoffie en Vedettjes. Dit kleine stukje cheap custom essay writing services oase bevindt zich op de tweede verdieping van het gebouw en is dus niet van buitenaf zichtbaar. Dus ben je net als elke andere Antwerpenaar een parkmens, maar valt de taak ‘jezelf van eigen salades en ijsthee te voorzien’ je te zwaar, beklim dan die paar trappen.
En ben je allergisch voor de zon of gewoon een beetje depressief, er is ook een nieuw binnengedeelte dat grenst aan het terras. Af en toe wordt er een feestje gegeven en dan blijkt Coffeelabs ook nog eens de perfecte plek te zijn om een hipster-one-night-stand op te pikken. Aanrader.
Door: Mirke Kist
(foto van Coffeelabs)
Gusta
Heb je last van je darmen? Of heb je altijd een dip na het eten? Ben je prikkelbaar? Ongeconcentreerd? Stemmingswisselingen? Dan ben je misschien een zeurkous, broeit er een griep in je lijf, heb je last van winterblues of ben je misschien wel glutenintolerant…
In Hollywood zijn er sinds kort geen gluten meer te vinden en is ‘gluten-vrij’ zo uberhip dat het glutenvrije gat in de markt al bijna is dichtgeslibt. Antwerpen hobbelt Hollywood achterna en sinds oktober is er ‘Gusta’. Een gluten- en lactosevrije voedingswinkel die –toevallig of niet- op het eerste zicht doet denken aan een apotheek: clean, wit, grote ramen… Inez, lady of the house, werd gedreven door haar *coeliakie (een glutenintolerantie om u tegen te zeggen) en die ziekte bracht haar op dit geweldige buisnessidee: de eerste Belgische glutenvrije winkel met een behoorlijk ruim assortiment (binnen het glutenassortiment).
Inez verkoopt alleen wat ze zelf lekker vindt: vele soorten pasta, vele rijstsoorten (hopelijk binnenkort ook rijstnoodles) en vele soorten granen. Als de glutenvrije tortilla’s en paneermeel niet uitverkocht zijn, kan ik het online glutenvrij shoppen helemaal achterwege laten. Haar ontbijtgranen bevallen me geweldig, maar wat betreft de koekjes heb ik brute pech. Onze smaken liggen mijlenver uiteen, dan ga ik toch vreemd met het lekkere (en goedkopere) koekjesassortiment van de Carrefour…
Maar verder niets dan goeds over Gusta, vooral omdat Inez de glutenvrij verpakte non-broden die de supermarkten hebben (als ze die al hebben) weert. Ze gaat in zee met een gevestigde waarde in de stad: de allergievrije bakker ‘Allervita’ en biedt haar winkel aan als extra afhaalpunt voor je glutenvrij(e) (met of zonder lactose of gist) brood, koeken en gebak. Een winkel die gemaakt is op maat en op de koop toe een ervaringsdeskundige als winkelbediende heeft, is op zijn minst een aanwinst.
* Net zoals suikerziekte wordt coeliakie een welvaartsziekte genoemd. 10.000 jaar geleden aten we geen granen en zoals je allicht weet nu wel… Maar granen voeren een strijd met ons lichaam. Gluten (afgeleid van glue) zijn eiwitten uit granen en zitten in zo goed als elk voedingsmiddel. Ons lichaam maakt antilichamen aan tegen eiwitten uit granen en bij sommige mensen leidt dat tot coeliakie.
ZEPPELIN
Wat is er mis met ‘Noord’? vragen we ons zo nu en dan af. In de meeste (grote of kleine) steden wordt ‘Noord’ geassocieerd met marginalen, criminelen en mensen die zich niet wassen. Zo heb je Brussel Noord, Amsterdam Noord en Antwerpen Noord ‘waar je liever niet zou willen wonen’. Maar die tijd van de Noordse marginalisering lijkt ten einde te komen. Enthousiaste buurtbewoners en fanatieke kunstzinnigen nemen het ‘Noord’ over met een beetje hulp van de (gemeentelijke) overheid.
Antwerpen Noord is hip nowadays. Het is retecool als jij in Noord een appartement hebt en wacht maar ‘over een aantal jaar wil iedereen hier wonen’ zeg jij heel tof op café. Het duurde bij ons even, maar wij zijn ook om. In Noord gebeurt het. Een rommelmarkt onder een brug. Een corona drinken bij de Portugees op de hoek. Lekker zonnebaden in het park of cocktails drinken op het Damplein.
Dat laatste mag wat meer in the picture, want daar wordt te weinig over gerept. Omdat Antwerpen Noord toch altijd iets verder fietsen is? Geloof ons, je bent er in een poep en een scheet. En als je er bent, wil je waarschijnlijk als niet-Noordse op een ligstoel bij de Cargo Zomerbar in Park Spoor Noord neerploffen, maar blijf daar niet te lang, want ietsepietsie verderop ligt het Damplein met haar gezelligheid.
En daar zit een héél leuk cafeetje dat, onze excuses, nog altijd niet op onze website vermeld stond. ‘ZEPPELIN’. Het zusje van eetcafé Caravan aan de overkant. Het excuus ‘het is zo ver’ mogen we echt niet meer gebruiken, want op het Damplein kan je héél goed chillen en Seefbiertjes drinken. Of een soepje verorberen. Een spaghetti desnoods. Je kan lekker in het zonnetje op het terras een caffenation koffie drinken of een homemade limonade bestellen. Wil je het cheap-cheap? Neem je eigen bammetjes mee!
Kortom: de tijd van Noord gestoord is voorbij, de tijd van Noord zegge het voort is gekomen.
Nonkel Wannes
Je hebt van die hele vieze nonkels. Zo één die op de jaarlijkse familiebijeenkomst altijd vraagt of je op zijn schoot komt zitten. Ook al ben je inmiddels 25. Hij heeft vettige haren en de huidschilfers schitteren op zijn tweedehandsjasje. Als hij lacht komt de geur van alcohol, te veel vlees en look naar boven en wanneer je langs de buurt met rode raampjes fietst, denk je gek genoeg meteen aan hem.
Maar gelukkig zijn er ook nog andere nonkels, nonkels zoals Nonkel Wannes. Dit zou zo’n oom kunnen zijn die het jongste broertje is van je moeder (nakomertje) en waarmee je maar zes jaar scheelt. Zo’n nonkel die veel te tof is om jouw nonkel te zijn en waarmee je vroeger liever andere spelletjes wilde spelen. Zo één.
Wannes heeft op een van de beste zonhoekjes van ’t Stad zijn café geopend. We waren benieuwd, dus we namen plaats op het terras met de zon op ons bakkes. Heerlijk. Grote glazen héle lekkere rode wijn maakten Nonkel Wannes nog aantrekkelijker. We vroegen aan de nonkel, die niet de echte nonkel Wannes bleek te zijn maar wat maakte ons het uit, of hij onze magen kon vullen.
‘Ik heb een iel lekkere spaghetti voor jullie, het recept komt van mijn moeder,’ zei hij trots. Ach, dachten wij, zo schattig. We bestelden gelijk nog een rode wijn. Terwijl goede muziek uit de boxen over het terras schalde, likten wij onze bordjes leeg en dronken we en dronken. We wilden meer! En we kregen meer: een huisgemaakte tiramisu met een aardbeienlikeurtje. Nonkel Wannes definitely knows how to satisfy his little nieces.
’s Avonds kan je bij Nonkel Wannes verder drinken en de volgende dag kan je er rond lunchtijd weer terecht voor een uitgebreide croque-monsieur. Wij hebben sowieso onze nieuwe favoriete nonkel gevonden. Tot snel.
(foto van Nonkel Wannes)
Tinsel
In Antwerpen wordt vaak gelachen met de Leuvenaartjes, die als vissen in een bokaal niet beseffen wat er achter hun kerktoren ligt en die walgelijke stopwoordjes als ‘ket’ en ‘gemaan’ in de openhangende mond nemen. Genoeg gelachen nu. Het is immers geen Antwerpse, maar wel een 25-jarige Leuvense (= Tine) die de topontbijtplek Farine van de dood heeft gered. Zulke heldendaad verdient een erehaag in de plaats van hoongelach.
Mede dankzij het sektarisch verleden van de Leuvenaars (scouts, chiro, internaat), weten we dat ze altijd voor elkaar klaar staan. Begint de één een Pandafeestje in Antwerpen, is de rest van Leuven (het is maar klein) erbij voor een dansje. Wij hadden wel zin in wat Leuvense gezelligheid en besloten een zondagochtendantikaterontbijt te eten bij Tinsel (afgeleide van Tine).
We lachten hemelsbreed toen we de verbeterde indeling en de vormgeving zagen. Iel schoon. Maar we lachten minder toen we lang moesten wachten op onze favoriete Normo koffie en groene thee. We hadden het kunnen weten, Leuvenaars slapen uit op zondagmorgen… Ergens had Tine wel op de afwezigheid van haar vriendjes gerekend, want de bestelling moesten we zelf op een briefje schrijven en bij haar afgeven.
Toen ze het ontbijt -inmiddels lunch- kwam brengen excuseerde ze zich voor de vertraging. ‘Ik ben pas net open.’ Ze lachte haar tanden met spleetje bloot, waardoor we haar onmiddellijk vergaven. Het eten was héérlijk, de koffie nog beter, we konden het niet helpen, we werden verliefd (op Tine of op Tinsel daar zijn we nog niet uit). Het enige waar we niet blij mee waren, was dat haar Leuvense broeders en zusters niet een handje mee hielpen. Te veel gedronken weer zeker? Zij stond er wel he mannekes. Tinsel welkom in Antwerpen, we’ve got your back.
Op zondagavond nodigt Tine je uit om zelf te kokkerellen bij Tinsel!
Perruche
Als Nederlander ga je natuurlijk maar voor één ding naar Antwerpen: uitverkoop. De mooiste kleedjes in alle maten met 70% korting, een treinritje van 2 uur is het zeker waard. Slechts winkelen op de Meir zou natuurlijk vloeken in de kerk zijn, maar zolang je het afwisselt met een echt Vlaams tentje tussendoor is het best oké. Zo ook wij.
Op een steenworp afstand van de winkelstraat, tussen het Theaterplein en de Vogeltjesmarkt, vind je een klein lunchtentje: Perruche. Een interieur met kamerplanten, mozaïeken tegeltjes en houten banken met kussens erop doet huiselijk aan. Op een krijtbord staat de soep van de dag (gemaakt door la mamma) en op de toonbank staat een mand vol stokbrood. Eerst de drankjes.
Mijn vriendin bestelt een thee met gember en bruine rum en ik heb al spijt dat ik ‘slechts’ een verse muntthee heb besteld. Twee jonge vrouwen brengen drankjes en goedgevulde borden rond en maken hier en daar een praatje. Eén van de twee veegt de soep van het krijtbord af, ‘uitverkocht’, en lepelt vervolgens zelf de laatste kom uit. We kijken op de kaart en hebben keuze uit diverse broodjes en broodjes speciale vanaf €3,80. Voor een euro extra inclusief smos (rauwkost).
We bestellen twee ‘gewone’ broodjes achterham en een broodje préparé (een soort filét americain). Als ze de broodjes komt brengen, denk ik even dat ze denkt dat we een speciale besteld hebben. Man, wat krijg je veel voor 5 euro. Mijn vriendin wordt halverwege het broodje stiller: ‘Het is echt superlekker, maar ik krijg het niet op’. Geen probleem, de vrouw die de broodjes smeert komt al aan met een doggybag. We rekenen 7 euro pp af. Als we buiten staan, voel ik weer de vrieskou en bedenk ik dat we hier in de zomer zeker naar toe terug moeten komen voor een verse limo op het terras.
PS: gratis wifi, ook handig, en af en toe op donderdagavond is er een Volkskeuken.
Door: Yara Backes
In de Roscam
Genoeg gehoord over Michael Roskam. Oké hij heeft een mooie film gemaakt en hij zal dan wel Hollywood’s “lievelingetje” zijn, maar zolang wij niet bij hem thuis worden uitgenodigd voor een aperitiefje, verkiezen wij nog altijd het terras van café in de Roscam. Door al het gezeur over onze nationale trots zou je bijna vergeten dat het café ook nog bestaat! Bovendien is zijn echte naam Michael Reynders, OOH! Tijd om wat meer aandacht te besteden aan de authentieke Roscam (met een c).
Mocht je ooit per ongeluk op de Groenplaats belanden en helemaal gek worden door de drukke toeristen, overbodige souvenirwinkels en ongezellige tavernes, vlucht dan richting Vrijdagmarkt. Op een steenworp van het vervelendste plein van Antwerpen ligt misschien wel het gezelligste. Beter nog: daar bevindt zich het heerlijke terras van café in de Roscam.
Lekkere gezonde broodjes, romantische koffiekopjes en de kasseirijke ondergrond maken het er ideaal om een namiddagje rustig weg te dromen. Voor de einzelgängers is er ook een heel gamma aan kranten en tijdschriften aanwezig.
En dan hebben we nog niet de grote troef vermeld: Taartine zorgt voor de heerlijkste taart die met extreem veel zorg wordt gepresenteerd op je bord. Op vrijdag kan je tussen je happen taart door, even gaan snuisteren tussen de antiek op de markt. Aanrader!
Escobar
Eigenlijk best raar dat er te pas en te onpas wordt gescholden met ziektes wanneer iets verrassend wordt gevonden. Daarin zijn Nederlanders echt uniek. Belgen houden het liever bij het woord “amai” en als je in het Engels zou schelden met ziektes, dan zou men een arm om je heen slaan, richting ziekenhuis wandelen, een pruik voor je kopen en zeggen “that everything will be oke”.
Het viel me op toen ik ging lunchen bij Escobar, vergezeld door een Nederlandse jongen. “Tyfus, wat is dit lekker,” zei hij nadat hij een hap had genomen van zijn mozzarella-tomaat-italiaanse ham-pesto- broodje voor €6,-. Hij nam een slok van zijn hete koffie en concludeerde dat hij “een tering lekker bakkie” had. Nu is het best een nette jongen: welopgevoed, niet van de straat en altijd keurig op tijd. Zo iemand. Maar af en toe verbaast hij mij -en ik denk ook zichzelf- met de grofheden die uit zijn mond ontsnappen.
Dit gebeurt ook alleen op hele speciale momenten, wanneer hij onverwachts met iets “gruwelijks” in aanraking komt. Zoals toen in de Escobar. Ik snapte hem volkomen, want de broodjes waren inderdaad megagroot en megalekker. Maar ja, mega klinkt zo suf. En om “echt superlekkere Turkse appelthee” te zeggen, vond ik ook zo stom (ik moest wel indruk op hem maken).
Dus schold ik er samen met hem op los. Ik verslond het broodje met avocado en zei dat ik nog nooit “zo’n tering lekker broodje had gegeten”. “En kolere, die taart, hoe doen ze dat toch?” Dus bij deze mijn excuses aan alle tering-, kolere- en tyfuslijders: dat we jullie constant herinneren aan jullie ziektes, komt door het leuke uitbaterstelletje van de Escobar. Zij hadden maar nooit zo’n chille koffie/
Tip: in de zomer kan je in de leuke tuin zitten en aan een heerlijk ijsje likken.
Biologisch-dynamische bakkerij La Campine
Het Eilandje: of je komt er nooit, of je komt er niet meer vanaf. Wij zijn het type: ‘we komen niet zo snel, maar als we komen, komen we uitgebreid’. We hadden gehoord dat er een bakkerij was geopend in the middle of braakliggend nowhere, dus gingen we op stap. Vanaf het centrum namen we de marginale route door de hoerenbuurt, langs donkerekamer Oink Oink om bij het kapitaalkrachtige Eiland uit te komen.
We bleven stil staan op het ‘Dead Skull’ kunstwerk van Luc Tuymans op het plein voor het MAS en keken naar boven. Het grote gebouw wekte nostalgie bij ons op. ‘Arme Patje, heeft hij ons zo’n schoon museum cadeau gedaan en het Eilandje zo geüpgraded…’ Eventjes herdachten we de ex-burgemeester, maar niet lang, want we zagen donkere wolken boven Antwerpen drijven. We liepen langs café Storm de brug over, de gesloten reiswinkel en de verlaten badboot voorbij. De eerste druppels maakten ons ervan bewust dat de zonnige dagen nu echt voorbij waren.
We schuilden aan het eind van de Cadixstraat bij de biologisch-dynamische bakkerij La
Campine. Toen we de deur openden, wilden we bijna onze schoenen uitdoen en ‘ik ben thuis’ naar moeders roepen. Zo welkom voelden we ons. Een Portugese madam maakte een guacamolebroodje en zette thee voor ons. We zeiden ‘obrigado’, warmden op en lazen de Knack Weekend. Buiten in Antwerpen stormde het inmiddels. Maar het deerde niet, want wij waren binnen op vakantie. ‘Wat een luxe,’ zeiden we tegen elkaar toen we een hap van het speltbrood met avocado namen. En dat voor op een doodgewone doordeweekse dag.
Tip: Elke woensdag zijn er boven de bakkerij yogalessen. Om helemaal tot jezelf te komen. 10 x = €80,-