Een klein paradijs op aarde vind je in Deurne. Of all places. We vonden het niet zo gek dat we hier nog nooit waren geweest, want what the fuck is Deurne. Voor Deurne kwamen we dus niet, voor de Deurneraars in de eerste plaats ook niet, maar we wilden wel graag gebruik maken van hun Deurnse paradijs (een kleine 10 minuutjes fietsen vanaf Berchem station).

In het romantische Boekenbergpark ligt de openlucht zwemvijver verstopt (we mogen het niet mooier maken dan het is). Toen we de ultieme chillplek zagen liggen, werden we stante pede gelukkig. Het is hier prachtig. Er zijn lockers voor je spullen, douches voor je viezigheid en een instructie voor zwemmersjeuk. ‘De jeuk wordt veroorzaakt door larven van wormpjes die bij eenden of andere watervogels voorkomen: Trichobilharzia. Deze kunnen een klein stukje in de menselijke huid binnen dringen.’ Dit kan al na 10 minuten opkomen. Alleen in het ergste geval overleef je het niet.

Het water was (lekker) koud. Een man naast ons, zwom met een wc-borstel in zijn hand ‘om de roosters van ongedierte te bevrijden’. Hij zou beter eerst het ongedierte in zijn rughaar onder handen nemen. Toen we eenmaal aan het koude water en de beestjes gewend waren, klonk uit het niets een stem door een megafoon: ‘op de rand zitten of staan is verboden’. We vroegen ons af wie ons stoorde tijdens onze poging borstcrowl. Een verdachte duif vloog de boom in. We kregen de kriebels en in plaats van op een horloge te kijken, keken we naar onze huid: inderdaad, tijd om eruit te gaan.

Toen we wilden douchen, moesten we ons eerst droogdeppen voordat we eronder mochten (..). We pasten ons aan, we waren immers te gast in Deurne. Op het zalige grasveld rustten we uit van de flinke inspanning die we achter de rug hadden. En terwijl de zon het ongedierte op onze huid wegbrandde, misten we één ding. Lieve Deurneraars: willen jullie alsjeblief een frietkot plaatsen bij de vijver? Dan maken jullie ons nog gelukkiger dan we op jullie terrein al waren.

(In de winter zwemmen hier ijsberen. Inderdaad, je leest het goed.)

Een ei komt niet enkel uit een doosje. Het plattelandsleven lijkt soms ver weg als je in Antwerpen rondwaart, maar het is eigenlijk dichterbij dan je denkt. Op de kinderboerderijen aan de rand van de stad, kan je de kleine stedeling laten proeven van het boerderijleven. Zoals op de kinderboerderij van Boer Charel in Wilrijk.

Op deze laagdrempelige en knusse (ecologische en biologische) boerderij mag je, naast het aaien van het Vlaamse reuzenkonijn Max of het vasthouden van cavia’s, ook de dieren helpen verzorgen, de ezels borstelen, de varkens voederen, of een ritje op het paard maken. En als tijdens je bezoek per abuis een geit lammert, dan kom je maar even binnenpiepen… Jawel kinderen mogen hier veel en ook volwassenen komen zo aan hun trekken. De koeien, schapen, geiten, kippen, ganzen, eenden en kalkoenen ontbreken uiteraard ook niet en bij de bijenkorf zie je de bijen ijverig nectar omzetten tot honing.

Vergeet zeker geen kijkje te nemen in de moestuin, kruidentuin, boomgaarden en de thematuinen; asperges, aardbeien en plantenbakken. GFT afval wordt gecomposteerd en gaat terug naar de moestuin. Het vervuilde water gaat door een rietveld en wordt weer gebruikt om de toiletten te spoelen en de tuinen te sproeien. Niets gaat verloren hier.

Samen met de werknemers (met een beperking) kan je tijdens speciale gelegenheden brood bakken in het lemen bakhuis of kaas maken. Je kan hier gratis drinkwater krijgen en wanneer er verse melk over is, is er melk. Hier is geen eten of frisdrank te verkrijgen, maar dit is wel een geweldige picknickplaats met daarvoor voorziene tafels, bankjes of boomstronken. En bij tijde komt hier ook de ijskar op bezoek, wat wil je nog meer? Aan het eind van de dag heb je natuurlijk een doodmoe kind, wat betekent: een rustige avond voor jou. Eindelijk.